15 Φεβ 2009

Όταν ένας αγώνας δικαιώνεται,
ξεκινάμε δυνατότεροι τον επόμενο...

(μαθήματα από τον αγώνα κατά του λιθάνθρακα)

“Πολίτες κατά του λιθάνθρακα”


Όταν πριν από δύο, περίπου, χρόνια ξεκινούσε, στις περιοχές μας, η επέλαση της ΔΕΗ, εγχώριων και ξένων οικονομικών κολοσσών, για την εγκατάσταση μονάδων λιθάνθρακα, η ακύρωση, έστω και μιας, μονάδας φάνταζε σαν ένα τιτάνιο έργο. Από τότε, μέχρι σήμερα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι …..

Ένα αυθόρμητο κίνημα πολιτών αναπτύχθηκε, συσπειρώνοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των τοπικών κοινωνιών. Μια σειρά πρωτόγνωρων, δυναμικών κινητοποιήσεων έφερε στην επιφάνεια το μέγεθος της επερχόμενης λαίλαπας του “κάρβουνου”. Από τη Βοιωτία (1/7/2007) στον Αστακό (14/7/2007), από τον Αλμυρό (28/1/2008) στη γέφυρα του Ρίου (24/2/2008), από την Καβάλα (27/2/2008) στο Μαντούδι (21/3/2008), από τη Λιβαδειά (16/5/2008) στη Λάρυμνα (5/6/2008), από την Αντίκυρα (13/7/2008) στην “πορεία ενέργειας” στη ΔΕΘ (6/9/2008), από το Αλιβέρι (19/10/2008) στον Αστακό (15/1/2009), και πάλι, στο Αλιβέρι (1/2/2009), οι πολίτες έκαναν αισθητή την παρουσία τους, δίνοντας μαθήματα κοινωνικής αντίστασης.

Έχοντας αποφύγει, από την πρώτη στιγμή, την πεπονόφλουδα του τοπικισμού και της αυτοαπομόνωσης (“αρκεί να φύγουν οι μονάδες από την περιοχή μας”) δώσαμε το πραγματικό στίγμα της επιλογής του λιθάνθρακα, σαν μιας κοινωνικά και περιβαλλοντικά επικίνδυνης λύσης, που θα στρεβλώσει, ακόμη περισσότερο, τον ενεργειακό σχεδιασμό ολόκληρης της χώρας, για πολλές δεκαετίες. Δημιουργήσαμε το δίκτυο “Πολίτες κατά του λιθάνθρακα”, ήρθαμε σε επαφή και κοινές δράσεις με τις λιγνιτικές περιοχές, με επιτροπές αγώνα για άλλες ενεργειακές δραστηριότητες, από όλη την Ελλάδα, ευαισθητοποιήσαμε πρωτοβουλίες πολιτών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Συντονιστήκαμε με άλλες παράλληλες δράσεις και προκαλέσαμε παρεμβάσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων και πολιτικών φορέων. Μιλήσαμε για το μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό και καταθέσαμε το δικό μας προβληματισμό για την ενέργεια, για την ανάπτυξη που επιθυμούμε, για το μέλλον των ανθρώπων και των τοπικών μας κοινωνιών.

Αυτό το μεγάλο μέτωπο, κατάφερε, σε πρώτη φάση, να ματαιώσει τις μονάδες των ΔΕΗ – RWE, σε Καβάλα ή Αλμυρό. Να παρεμποδίσει την αδειοδότηση των μονάδων στην Αντίκυρα, το Μαντούδι, το Αλιβέρι, τον Αστακό και τη Λάρυμνα. Για να φτάσουμε, σήμερα, να ακούμε, από επίσημα κυβερνητικά χείλη, τη διαβεβαίωση ότι ο λιθάνθρακας αποτελεί παρελθόν, για τα επόμενα, τουλάχιστον, χρόνια. Πρόκειται για μια περιφανή νίκη των πολιτών, που δεν ακυρώνει, απλά, μια πλευρά της ενεργειακής πολιτικής, αλλά σηματοδοτεί, κυρίως, το δικαίωμα των πολιτών να έχουν αποφασιστικό λόγο σε όσα τους αφορούν και τη ικανότητα να το επιβάλλουν.

Αυτή τη στιγμή της ικανοποίησης, δεν ξεχνάμε ότι το θέμα του ενεργειακού σχεδιασμού ξανανοίγει από την αρχή. Είναι ευκαιρία να γίνει τώρα ο ουσιαστικός δημόσιος διάλογος, που δεν έγινε ποτέ μέχρι τώρα. Έτσι ώστε:

• να υπάρξει σαφής και αιτιολογημένη αποτύπωση των πραγματικών (σημερινών και μελλοντικών) αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια, με διάθεση αμφισβήτησης καθιερωμένων στρεβλών “αναπτυξιακών” προτύπων
• να εφαρμοστούν δεσμευτικές πολιτικές εξοικονόμησης ενέργειας, γεγονός που μπορεί να διαφοροποιήσει ριζικά τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας
• να αντιμετωπιστεί η υπάρχουσα σκληρή πραγματικότητα των λιγνιτικών περιοχών και να εφαρμοστεί σχέδιο σταδιακής απεξάρτησης από το λιγνίτη
• να υπάρξει κατηγορηματική απόρριψη της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, σαν εναλλακτικής λύσης και, μάλιστα, “πράσινης”
• να αποτραπεί η ανεξέλεγκτη χρήση του φυσικού αερίου (το νέο εφεύρημα), καθώς και η δημιουργία ενός νέου τεράστιου ενεργειακού κέντρου, σαν αυτό που έχει αρχίσει να υλοποιείται στην περιοχή της ανατολικής Στερεάς και, ιδιαίτερα, της Βοιωτίας
• να ανοίξει μια ολοκληρωμένη συζήτηση, μέσα στην κοινωνία, για την αξιοποίηση των ΑΠΕ, έτσι ώστε οι οποιεσδήποτε αποφάσεις να παίρνονται με την προϋπόθεση ενός ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού, να έχουν τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, να μην παραβιάζουν τις αρχές της αειφορίας και της βιώσιμης ανάπτυξης και να είναι προσαρμόσιμες, στο μέγιστο βαθμό, στο φυσικό τοπίο

Σε όσους θα περίμεναν να γυρίσουμε, τώρα, στους καναπέδες μας έχουμε να πούμε τούτο: σήμερα δεν είμαστε όπως χθες. Τίποτα δεν είναι όπως χθες. Μέσα από το σκληρό αγώνα που δώσαμε, ωριμάσαμε σαν πολίτες και σαν συλλογικότητες. Ενηλικιωθήκαμε. Νοιώθουμε την ανάγκη και έχουμε την ικανότητα να συνεχίσουμε να μιλάμε δημόσια και δυνατά. Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να κατοχυρώσουμε αυτά που έχουμε, ήδη, πετύχει και για να κερδίσουμε και άλλα. Για τα προβλήματα, ενεργειακά και μη, που συνεχίζουν να ταλανίζουν τις περιοχές μας και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Στο πλευρό, ιδιαίτερα, εκείνων που μας “άνοιξαν τα μάτια” και που συνεχίζουν να βιώνουν τη σκληρή εμπειρία του λιγνίτη.


Ο αγώνας συνεχίζεται !

12/2/2008

“Πολίτες κατά του λιθάνθρακα”

10 Φεβ 2009

Φρένο στο λιθάνθρακα
οι πολίτες μπορούν να επιβάλλουν λύσεις

Πολίτες κατά του λιθάνθρακα
Πανελλαδική πρωτοβουλία κινήσεων πολιτών κατά του λιθάνθρακα

Με αφορμή δηλώσεις του κ. Χατζηδάκη, οι “Πολίτες κατά του λιθάνθρακα” εξέδωσαν το παρακάτω δελτίο τύπου:

Μια σημαντική εξέλιξη συνιστούν οι δηλώσεις του υπουργού ανάπτυξης κ. Χατζηδάκη, στο πλαίσιο της παρουσίασης των δράσεων του ΥΠΑΝ, για το 2009. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα:

“Την έναρξη εθνικού διαλόγου με τη συμμετοχή των κομμάτων και των περιβαλλοντικών οργανώσεων για το ενεργειακό μείγμα της χώρας εξήγγειλε ο υπουργός ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης παρουσιάζοντας το σχέδιο δράσης του υπουργείου Ανάπτυξης για το 2009.

Στόχος του διαλόγου θα είναι να αποφασιστούν με συναίνεση τα ποσοστά συμμετοχής των διαφόρων καυσίμων, καθώς και των ΑΠΕ στην ηλεκτροπαραγωγή, προκειμένου να αναθεωρηθεί η σχετική μελέτη του Συμβουλίου Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής.

Ο διάλογος, σύμφωνα με τον κ. Χατζηδάκη θα πρέπει να στηριχθεί σε τεχνοκρατική βάση. Σε κάθε περίπτωση ο υπουργός επιβεβαίωσε τις πληροφορίες ότι θα σταματήσουν όλες οι επενδύσεις για την εγκατάσταση λιθανθρακικών μονάδων. ‘Θέλω να είμαι σαφής, η κυβέρνηση δε θα προχωρήσει το πρόγραμμα ίδρυσης μονάδων λιθάνθρακα, θα συζητήσουμε άμεσα με το ΣΕΕΣ τις εναλλακτικές μεθόδους με έμφαση στο φυσικό αέριο και τις ΑΠΕ’, είπε χαρακτηριστικά.”

Οι εξαγγελίες αυτές, ανεξάρτητα από δεύτερες σκέψεις που μπορεί να τις προκάλεσαν, αποτελούν μια σημαντική αναδίπλωση και μια τεράστια επιτυχία του κινήματος κατά του λιθάνθρακα. Ενός κινήματος που αναπτύχθηκε, κυρίως, στις περιοχές - υποψήφιες για εγκατάσταση λιθανθρακικών μονάδων - και αγκάλιασε μεγάλο μέρος της χώρας, με τη συνδρομή του πανελλαδικού δικτύου κινήσεων πολιτών “Πολίτες κατά του λιθάνθρακα”, περιβαλλοντικών οργανώσεων, πολιτικών δυνάμεων κ.ά..

Η εξέλιξη αυτή επιβάλλει μια ριζική αναπροσαρμογή του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού, με τρόπο που θα απαντά σε καίρια και ανεπίλυτα ζητήματα, όπως:

* η σαφής και αιτιολογημένη αποτύπωση των πραγματικών (σημερινών και μελλοντικών) αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια, με διάθεση αμφισβήτησης καθιερωμένων στρεβλών “αναπτυξιακών” προτύπων
* ο προσδιορισμός και η εφαρμογή δεσμευτικών πολιτικών εξοικονόμησης ενέργειας, γεγονός που μπορεί να διαφοροποιήσει ριζικά τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας
* η αντιμετώπιση της υπάρχουσας σκληρής πραγματικότητας των λιγνιτικών περιοχών και η εφαρμογή σχεδίου σταδιακής απεξάρτησης από το λιγνίτη
* η κατηγορηματική απόρριψη της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, σαν εναλλακτικής λύσης
* η αποτροπή της ανεξέλεγκτης χρήσης του φυσικού αερίου, καθώς και της δημιουργίας ενός νέου τεράστιου ενεργειακού κέντρου, σαν αυτό που έχει αρχίσει να υλοποιείται στην περιοχή της ανατολικής Στερεάς και, ιδιαίτερα, της Βοιωτίας

Τέλος, και ανεξάρτητα από τη θετική τροπή στο θέμα του λιθάνθρακα, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε τον τρόπο με τον οποίο συντελέστηκε αυτή η μεταστροφή. Με μια διαδικασία πίσω από κλειστές κουρτίνες, μακριά από την κοινωνία και με απουσία της οποιασδήποτε δημόσιας διαβούλευσης. Με μια διαδικασία που αμφισβητεί, για μιαν ακόμη φορά, την αξιοπιστία του ΣΕΕΣ και της ΡΑΕ, που μέχρι σήμερα υπερασπίστηκαν, με λόγια και έργα, την επιλογή του λιθάνθρακα. Για το λόγο αυτό, διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσο, τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιοι πολιτικοί είναι σε θέση να υποστηρίξουν μια διαφορετική λογική στον τομέα της ενέργειας. Όπως κρατάμε, επίσης, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας το ενδεχόμενο, ένας άλλος υπουργός, κάποια άλλη στιγμή, για τους δικούς του λόγους, να αποφασίσει ξαφνικά ότι ο λιθάνθρακας ή η πυρηνική ενέργεια είναι κάτι αναγκαίο και χρήσιμο.

Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στα ζητήματα της ενέργειας με την ίδια προσοχή, έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή (όπως κάναμε μέχρι τώρα) να παρέμβουμε. Μεταφέροντας το στίγμα των ενεργών πολιτών και τη διάθεση για ένα ριζικό αναπροσανατολισμό του ενεργειακού σχεδιασμού.

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ:
ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΛΙΘΑΝΘΡΑΚΑ !

Μετά τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών αλλά και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας, της πανελλαδικής κίνησης «πολίτες κατά του λιθάνθρακα» αλλά και άλλων κοινωνικών φορέων και κινήσεων πολιτών, που αντιπάλεψαν από την πρώτη στιγμή την εισαγωγή του λιθάνθρακα στο ενεργειακό μίγμα της χώρας, η κυβέρνηση δια του αρμόδιου υπουργού ανάπτυξης, αποφάσισε να αναθεωρήσει την ενεργειακή στρατηγική της χώρας.

Βεβαίως η νίκη αυτή δεν πρέπει να μας εφησυχάσει. Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι την οριστική κατάληξη του διαλόγου για το ενεργειακό μίγμα και την συμμετοχή των διαφόρων μορφών στην ηλεκτροπαραγωγή της χώρας. Είναι γνωστές οι απόψεις κάποιων κέντρων, με «επιστημονική» μάλιστα τεκμηρίωση, της εισαγωγής της πυρηνικής ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα.

Ο αγώνας μας λοιπόν παίρνει μια νέα μορφή.

Χρειάζεται το κίνημα κατά του λιθάνθρακα και όλοι οι κοινωνικοί φορείς που αντιπάλεψαν τον λιθάνθρακα, να παρέμβουν όσο γίνεται πιο συγκροτημένα και οργανωμένα, ώστε να αναπτυχθεί όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα και μέσα στην κοινωνία και μαζί με την κοινωνία, ένας διάλογος για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας, για έναν άλλο τρόπο ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης, με βασικό στόχο την εξοικονόμηση της ενέργειας και την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα.

Να αγωνισθούμε ώστε οι αποφάσεις και οι πολιτικές που θα ασκηθούν να έχουν ως βασική προϋπόθεση, τη σύμφωνη γνώμη και συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών και η περιβαλλοντική διάσταση να αποτελέσει την πυρήνα της πολιτικής για την ενέργεια στη χώρα μας και γενικότερα.

Χαλκίδα 10-9-2009

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
energoipolitesevias@gmail.com
http://energoipolitesevias.blogspot.com

9 Φεβ 2009

Ακύρωση των σχεδίων της ΔΕΗ
για το εργοστάσιο λιθάνθρακα στο Αλιβέρι

Ακυρώνονται τα σχέδια της ΔΕΗ να δημιουργήσει εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας από λιθάνθρακα στο Αλιβέρι, μετά τη χθεσινή τοποθέτηση του υφυπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αντώνη Μπέζα στη Βουλή ότι από τη στιγμή που ο Δήμος Ταμιναίων έχει ξεκινήσει εργασίες ανάπλασης και αξιοποίησης της περιοχής Στάχτες δεν τίθεται θέμα ανάκλησης της κοινής υπουργικής απόφασης που παραχωρεί τον χώρο των 190 στρ. στον δήμο. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι η ΔΕΗ προγραμμάτιζε να ανεγείρει μονάδα λιθάνθρακα στην περιοχή Στάχτες, η οποία είχε παραχωρηθεί από την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου στον Δήμο Ταμιναίων, ώστε να δημιουργήσει χώρους εκπαίδευσης, αθλητισμού και πρασίνου.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_06/02/2009_302369

3 Φεβ 2009

το ναυάγιο της ΛΑΡΚΟ.
Από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥΛΕΡΕΣ

Μαζί με την Αλουμίνιον της Ελλάδος, η ΛΑΡΚΟ, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ήταν το διαμάντι της ελληνικής μεταλλευτικής βιομηχανίας και ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς νικελίου στην Ευρώπη. Σήμερα η βιομηχανία που έχει συνδέσει το όνομά της με τον Πρόδρομο Μποδοσάκη μπαίνει για δεύτερη φορά- η πρώτη ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄80- στη λίστα των προβληματικών επιχειρήσεων της χώρας.

Αιτίες; Η κατρακύλα των διεθνών τιμών του νικελίου, από τα 49.000 δολάρια ο τόνος το 2007 στα 9.600 δολάρια τον περασμένο Δεκέμβριο, η προπώληση νικελίου σε τιμές κατά πολύ χαμηλότερες από αυτές που διαμορφώθηκαν στην τριετία 2006- 2008, αλλά και το κατά 200% ακριβότερο ηλεκτρικό ρεύμα που πληρώνει η εταιρεία στον έναν από τους βασικούς μετόχους της, τη ΔΕΗ.

Στο Δημόσιο το βάρος

Με τις συσσωρευμένες υποχρεώσεις να ανέρχονται σε περίπου 130 εκατ. ευρώ και με τις ζημιές για το 2008 να προσεγγίζουν τα 100 εκατ. ευρώ, η εταιρεία βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της πτώχευσης, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη άρνηση των δύο εκ των τριών μετόχων της να συμμετάσχουν σε αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου. Οι δύο αυτοί μέτοχοι είναι η Εθνική Τράπεζα και η ΔΕΗ, οι οποίοι προφανώς διαπίστωσαν ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα η εξυγίανση της ΛΑΡΚΟ είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Έτσι, το βάρος για να διατηρηθεί στη ζωή η εταιρεία πέφτει τώρα στους ώμους του τρίτου μετόχου, που είναι το Ελληνικό Δημόσιο. Πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου δεσμεύτηκε ότι μέσα στο επόμενο δίμηνο που προβλέπεται να κατατεθεί το νέο επιχειρηματικό σχέδιο, δεν θα γίνουν απολύσεις στην εταιρεία και παράλληλα θα δοθούν από τον κρατικό κορβανά ανάσες ρευστότητας μέχρι να υπάρξει οριστι κή λύση του προβλήματος της ΛΑΡΚΟ.

Η λύση του στρατηγικού επενδυτή

Μια από τις πιθανές λύσεις θα μπορούσε να είναι η αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή, όπως άλλωστε είχε συμβεί πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν είχε κατατεθεί στην κυβέρνηση ανεπίσημη πρόταση για εξαγορά της ΛΑΡΚΟ από κοινοπρακτικό σχήμα στο οποίο συμμετεί χαν οι όμιλοι Μυτιληναίου και Ελλάκτωρ. Τότε, βέβαια, η συγκυρία ήταν θετική για την είσοδο στρατηγικού επενδυτή στη ΛΑΡΚΟ, καθώς η εταιρεία είχε εισέλθει σε θετική πορεία, οι τιμές του νικελίου είχαν εκτοξευθεί στα ύψη, οι παραγγελίες ήταν πολλές, ενώ στην πελατειακή βάση της ΛΑΡΚΟ έχουν προστεθεί δύο ακόμη αγορές, η Κορέα και η Ιαπωνία. Την ίδια περίοδο, και λόγω της μείωσης των υφιστάμενων αποθεμάτων νικελίου, η εταιρεία στρέφει το ενδιαφέρον της στην αναζήτηση νέων κοιτασμάτων σε Ινδία, Κούβα και Μεξικό, ενώ προχωρά και στην εξαγορά ορυχείου στην Τουρκία.

Κακή συγκυρία και λάθη

Γιατί, όμως, μετά τις τόσο καλές προοπτικές ανάπτυξης που υπήρχαν τότε, η εταιρεία βρίσκεται σήμερα για μια ακόμη φορά στα πρόθυρα της πτώχευσης; Ένας από τους λόγους είναι σίγουρα και η μεγάλη πτώση των διεθνών τιμών νικελίου εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει τα οικονομικά αδιέξοδα τα οποία έχουν οδηγήσει τη ΛΑΡΚΟ ένα βήμα πριν από την πτώχευση.

Αποφασιστικής σημασίας για την αρνητική πορεία της εταιρείας είναι, σύμφωνα με συνδικαλιστικά στελέχη αλλά και στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, το γεγονός ότι η προηγούμενη διοίκηση της εταιρείας είχε προχωρήσει σε προπώληση της παραγωγής νικελίου για το 2006, το 2007 και το 2008 σε τιμές χαμηλότερες κατά 4.000 έως 5.000 ευρώ τον τόνο από αυτές που τελικά διαμορφώθηκαν στις διεθνείς αγορές. Το αποτέλεσμα της κίνησης αυτής ήταν το 2006 η ΛΑΡΚΟ να χάσει 74 εκατ. δολάρια λόγω προπώλησης της παραγωγής της. Οι τιμές των εμπορευμάτων εκείνη τη χρονιά ανέβαιναν σημαντικά και η τιμή του νικελίου είχε φτάσει το ιστορικό ρεκόρ των 49.500 δολαρίων ανά τόνο, ενώ το 2007 οι απώλειες εσόδων συνεχίστηκαν από την κίνηση αυτή, αφού η εταιρεία έχασε περίπου 70 εκατ. δολάρια όλη τη χρονιά. Το 2008 ο τόνος κόστιζε τον Απρίλιο 35.000 δολάρια, ενώ τον Δεκέμβριο κατρακύλησε στα 9.600 δολάρια.

Πληρώνει το ρεύμα πανάκριβα

Την ίδια ώρα, το πανάκριβο ρεύμα που είναι υποχρεωμένη να πληρώνει η εταιρεία στον έναν από τους τρεις μετόχους της, τη ΔΕΗ, έχει συμβάλει στην επιδείνωση των οικονομικών της. Το τιμολόγιο ρεύματος που καλείται να πληρώνει η εταιρεία φτάνει πλέον τα 63 ευρώ τη μεγαβατώρα, με τις τιμές του νικελίου στα 9.842 δολάρια /τόνο. Για να γίνει αντιληπτό πόσο επιβαρύνεται η ΛΑΡΚΟ, αρκεί να γίνει σύγκριση με την τιμή του ρεύματος το 2003, όταν η τιμή του νικελίου ήταν περίπου ίδια (9.633 δολάρια/τόνο). Τότε, λοιπόν, η εταιρεία πλήρωνε για το ρεύμα 21 ευρώ τη μεγαβατώρα. Δηλαδή με τις ίδιες τιμές του προϊόντος, η εταιρεία καλείται να πληρώσει το ρεύμα κατά 200% ακριβότερο. Πρακτικά αυτό σημαίνει επιπλέον κόστος για φέτος 40- 50 εκατ. ευρώ.

Ο μοναδικός παραγωγός νικελίου από εγχώρια μεταλλεύματα στην Ευρώπη
Η σύγχρονη εκμετάλλευση των μεταλλείων της Λάρυμνας άρχισε το 1901. Στη διάρκεια της Κατοχής, Γερμανοί και Ιταλοί είχαν εκπονήσει μελέτες για το νικέλιο σχεδιάζοντας να το εκμεταλλευθούν για στρατιωτικούς σκοπούς, όμως ευτυχώς δεν πρόλαβαν.

Το 1952 η εταιρεία του Πρόδρομου ΜποδοσάκηΑθανασιάδη ΑΕΕ Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων αποκτά το δικαίωμα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων νικελίου της περιοχής. Αρχίζει τη δημιουργία εργοστασίου επεξεργασίας νικελίου με παραγγελίες από τη γερμανική Κrupp, οι οποίες καθυστέρησαν σημαντικά, γεγονός στο οποίο οφειλόταν η διαμάχη του Μποδοσάκη με τον Άλφρεντ Κρουπ. Τελικά η ΛΑΡΚΟ ιδρύθηκε και λειτούργησε το 1961, ενώ το εργοστάσιο λειτούργησε μόλις το 1966.

Το 1989 η ΛΑΡΚΟ πέρασε στον έλεγχο του κράτους. Σήμερα, στο μετοχικό κεφάλαιο της ΛΑΡΚΟ μετέχουν η ΔΕΗ με ποσοστό 28,6%, η Εθνική Τράπεζα με 36,4% και το Ελληνικό Δημόσιο με 35%. Η ΛΑΡΚΟ παραμένει ο μοναδικός παραγωγός νικελίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση από εγχώρια μεταλλεύματα.